2 maart 2017 Aan tafel, met mijn kinderen, probeer ik te verwoorden waarom ik me niet vertegenwoordigd voel in de politiek, alsof mijn ‘soort’ niet bestaat, zoiets. Mijn zoon vat het heel simpel samen: ‘Mam’ zegt hij ’Er zijn nou eenmaal mensen die de politiek leuk vinden, die daarvoor hebben gestudeerd, die daar goed in zijn, die mensen dragen pakken, die mensen stellen zich verkiesbaar en maken plannen, die mensen denken na. Laat hun dat nou lekker doen, zodat jij met je chille hippie vrienden jouw ding kunt doen.’ ‘Wauw’ denk ik, ‘mijn zoon heeft vertrouwen in de politiek, oef, ik niet…’. Ik kan het niet laten te verlangen naar een wereld, waar de fractievoorzitters in een cirkel zitten en de praatstok gaat in het rond. En dat Wilders die praatstok dan vastheeft en spreekt over hoe hij er bij zit, hoe hij zich voelt, zijn woede en angst, zijn buik en zijn hart, hoe het er mee is, nu. En dat de anderen naar hem luisteren, met mededogen, met open harten, misschien zijn er tranen, misschien wordt er gelachen. En dan wordt de stok dan doorgegeven aan Rutte en dat hij dan zijn verhaal doet, hoe het met hem is, hoe hij zich voelt. En zo de cirkel rond, zonder discussie, zonder welles nietes, open luisteren naar elkaars waarheid. Waarna ze in stilte met elkaar zitten, de ogen sluiten da handen vasthouden, zich afstemmend, op zichzelf, hun buiken, hun harten en dan op elkaar, op de cirkel en vandaaruit maken ze verbinding met het grote geheel en vanuit die afstemming checken ze wat nodig is, wat gedaan moet worden, wat de volgende stappen zijn. En iedereen in die cirkel van wijze mannen en vrouwen, heeft iets bij te dragen, vult aan, iedereen kan en weet iets wat de ander nog niet kon of wist. Zo dragen zij met elkaar, in de cirkel, de verantwoordelijkheid over het land en over de toekomst en de leefbaarheid van de aarde.

Gelukkig inderdaad, kan ik deze werkelijkheid zelf creëren, in workshops, op festivals, met mijn ‘chille hippie vrienden’ en gelukkig worden dat er steeds meer en worden de cirkels steeds groter.