Osho in the house

Zaterdagochtend tijdens de stellen training deden we dynamics. Je weet wel één van die jaren 80/90 Osho meditaties. Het zijn 5 fases waarin je steeds 10 of 15 minuten iets anders doet.

Tijdens de tweede fase, mag je helemaal uit je dak gaan; schreeuwen en op een kussen slaan en kotsen en brullen. Onze lichamen laten dan trauma los, oude troep. Er kwam een gefrustreerde, kleverige energie vrij, de ‘drap’ stroomde uit de lichamen de ruimte in. Overal om ons heen ontstond een mist van plakkerige energie die bleef hangen, een dikke stroperige brei. Ik voelde eerst irritatie naar Osho en daarna bedacht ik me dat hij ook maar een mens was. Ik deed mijn ogen dicht en vroeg hem: ‘Wat deed jij met al die shit die loskwam? Hoe reinigde jij de ruimte rond je volgelingen?’ Zijn verschijning was klein; ‘Ik was het vergeten!’ Zei hij nogal klungelig… Ik zag voor me hoe zijn volgelingen in een loep zaten. Keer op keer lieten ze hun eigen shit los, om vervolgens in al hun kwetsbaarheid weer in beslag genomen te worden door de brei van shit van iedereen. Wat een zooitje! Ik loop naar het altaar in het midden van de ruimte en bid of mijn leven er vanaf hangt. ‘Spirits, hier zijn we! Er wordt zoveel los gelaten! Neem het mee! Neem het mee, naar de plek van liefde en licht en wijsheid, naar daar waar het verder kan helen, naar daar waar het kan oplossen.’ De stroom begint op gang te komen. Als een spiraal van liefde door de ruimte, alle drap wordt mee genomen, naar het midden, het ronde altaar en spiraalt omhoog en naar beneden, naar het universum en de aarde. Alles verschonend, de ruimte verruimend.