Sterven in mijn angst
22-12-2021 Sifra: Angst erkennen en herkennen. Je eigen angst onder ogen komen, voelen, ervaren, herkennen is misschien wel één van de moeilijkste dingen die er bestaan. Het is zo’n ongewild, laf, ellendig, miserabel, kleinmakend rot gevoel. Angst, mijn kaken gingen afgelopen jaar regelmatig trillen, in meditatie of in diepe ontspanning, zat ik plotseling te klappertanden… ‘Wat gebeurt er???’ Vroeg ik me af… ‘Wat is dit?’ Ik probeerde het niet te stoppen, ik liet het gebeuren en heel wat momenten en soms echt uren heb ik zitten klappertanden. Ik bleef zitten en bleef voelen, ondanks dat ik weg wilde rennen, koffie drinken, chocola eten, weg er van.
En wat ik voelde was dat het angst was.
Angst in mij, niet buiten mij, want de angst buiten mij is de projectie, mijn projectie, onze projectie van de angst in mij, in ons.
Ik kreeg geen duidelijke beelden.
Maar ik voelde de angst, angstzweet, mijn hartslag versneld, klamme handen. Ja dit is angst.
En ik wat ik voelde is dat mijn lichaam de angst ontlaadde.
De angst van mijn moeder, waaruit ik ben opgebouwd, de angst in het zaad van mijn vader, de angst van mijn opa’s en oma’s, van mijn overgrootouders, vele generaties terug.
De angst in mijn cellen, mijn botten, ik ben opgebouwd uit die angst.
Angst voor honger, voor dorst, voor kou, angst om te moeten vechten, angst voor geweld, voor vijanden, voor machtswellustelingen, voor dood, voor eenzaamheid, voor onderdrukking.
En ik tril en klappertand en ik ontlaad.
Door mijn lichaam, door mijn systeem, ik tril alles los, alles sluis ik door.
Alle angst wordt afgevoerd en weer en weer en weer.
Eerst erkennen, dan ervaren, dan er doorheen bewegen.
Om uiteindelijk te voelen:
Ik ben veilig.
Ik ben vrij.
Ik ben veilig.
Ik ben vrij.
Kunst: @conexaoraiz
Meer van dit?
Lees: ‘Het vergeten weten.’
En binnenkort: ‘De geboorte van de nieuwe aarde.’