23-11-2021 Sifra Instorten en breken van onszelf, in tijden van verandering, rouw, pijn en trauma verwerking is een onontkoombaar deel van het proces. En uiteindelijk geeft het een grote opluchting. De momenten er voor, van bevriezing, gevoelloosheid en stagnatie, het vastzitten, machteloosheid ervarend verlangend naar stroom, naar levendigheid, naar voelen, is vaak veel heftiger en zwaarder dan het uiteindelijke breken.
En toch dient ook dat vastzitten, de bevriezing met heel veel zorg en respect verwelkomd te worden. Toch is het knap van jou en je systeem, dat je jezelf zo beschermd tegen pijn en verdriet en het breken.
Als er uiteindelijk genoeg bedding is, genoeg liefde, genoeg vertrouwen, genoeg kracht zelfs vanuit het eigen systeem, of vanuit anderen die je begeleiden hierin, dan kan het breken beginnen.
Er is verzachten en smelten nodig om het breken te kunnen dragen. De pijn die vrijkomt kan groot en heftig en verschrikkelijk zijn en dient volledig verwelkomd te worden, doorvoeld, doorstaan, doorleefd.
Beweging, tranen, geluid, het lichaam als instrument, het lichaam houdt vast of laat los. Het lichaam dient vrij te kunnen bewegen en gevolgd te worden, het bevrijdt zich van de bevriezing en de stagnatie. Overgave aan het proces, dienstbaar zijn aan het proces. Vol ontzag het proces van breken volgen en ervaren hoe dat de weg naar heling is.
Ik denk dat we nu in dit proces zitten waarbij het niet alleen gaat over ons persoonlijk maar ook over de systemen van de Westerse samenleving, het grote bevrijden is gaande…
Art: @autumnskyeart
Meer van dit?
Lees: ‘Het vergeten weten.’
En binnenkort: ‘De geboorte van de nieuwe aarde.’