19 december 2022 Toen ik vannacht wakker werd, zat ik in een heel fijn, zacht gevoel. Het gevoel was dat het veilig is om zacht in mijn lichaam aanwezig te zijn. Een stem zei het luid en duidelijk. Zachtheid, landen en aankomen en belichamen in zachtheid. Flarden van de hardheid van het leven van mijn voorouders. De kou, het harde werken, afhankelijk van staat en kerk, moeten doen wat ze opgedragen wordt. Muffe, vochtige, benauwde ruimtes, vuur in lekkende kachels, weinig en ongezond eten. Smerig textiel als kleding en warmhouders, dekens, schapenwollen sokken… Één paar per persoon en dan één keer per week wassen en drogen voor dat vuur. Op blote voeten wachten tot ze weer aankonden. Handen en voeten vol eelt, gele tanden en kiezen, getrokken als ze pijnlijk werden.
Keihard was het leven.
En dan mijn leven, ik weet niet beter dan dat er een warme douche is, een wasmachine, een vaatwasser, een eigen kamer met centrale verwarming. Mijn voeding is gevarieerd, mijn handen zijn zacht, mijn nagels schoon, mijn tanden zijn wit en gezond.
En nog veel meer luxe, muziek, films, boeken, series, nog meer boeken allemaal voor handen. Alles bij elkaar genoeg om zacht en vol vertrouwen in mijn lichaam te landen zou je denken.
Maar ja, in mijn kielzog mijn voorouders, die willen ook mee zakken. Die willen ook graag verzachten, tot rust komen, ontspannen en vertrouwen. Rest mij hen te verwelkomen, mee te vibreren, mee te zakken, mee te vertrouwen… De overtuiging dat het leven hard is en de angst dat er nooit genoeg is zit diep. Er is genoeg voor iedereen, we hebben geweldige technieken die we kunnen inzetten. We kunnen delen. We hoeven niet hebberig te zijn, niet meer te pakken dan we op kunnen. We hoeven niet stinkend rijk te zijn en te pas en te onpas de wereld over te vliegen. Overvloed zit em in dat ene warme bed, dat dak boven je hoofd en die ene warme maaltijd.
Art: @wendypaintingdreams
Meer van dit?
Lees: ‘Het vergeten weten.’
En: ‘De geboorte van de nieuwe aarde.’