10 januari 2023 Gisteren ging het tijdens een sessie, onder andere over thuiskomen.
Het ging eerst over thuiskomen na de dood en daarna over thuiskomen hier op aarde, in onze lichamen, letterlijk belichamen.
Ik geloof dat ik me zelf pas realiseerde wat thuis was, toen ik de aanwezigheid van mijn liefdevolle voorouders en mijn spirit helpers ervoer. Later stroomden de tranen over mijn wangen toen ik me omringd wist door mijn kosmische familie. Zoveel oneindige en oordeel loze diepe liefde had ik nog niet ervaren hier op aarde, vanuit het aardse. Maar toen ik het eenmaal had ervaren, kon ik ook de liefde voelen voor mezelf, mezelf in de vorm van Sifra, mezelf in dit lichaam hier op aarde. Door te ervaren hoe ik eigenlijk niet thuis was hier, in mijn aardse lichaam, kon ik zachtjesaan mezelf steeds meer ‘naar beneden lokken.’ De delen van mijn ziel die te bang waren om in te dalen, of die gewoon weg niet wisten hoe in te dalen, sloten zich meer en meer bij mij. Bij mij als de tijdelijke Sifra vorm die ik hier en nu aanneem. Soms voelt het super pijnijk en stug, sommige zielendelen hebben zo’n hoge trilling en vertoeven liever ver weg in de Kosmos. Door hen in mij te verwelkomen, verlaagt hun trilling in mijn fysieke lichaam en tegelijkertijd helpen zij de trilling hier te verhogen. En zo voel ik me meer en meer thuis hier op aarde, meer geïncarneerd, meer aanwezig, meer belichaamd, meer bezield. Dus eerst het erkennen van waar thuis is om er hier op aarde mijn thuis van te maken. Een tijdelijk thuis maar wel thuis, wel de aarde en het aardse, de natuur, de mensen, de dieren, mezelf als mensenvrouw volledig mogen liefhebben.
Art: @janabrike
Lees: ‘Het vergeten weten.’
En: ‘De geboorte van de nieuwe aarde.’