Sifra 20-02-2022 Of het nou door de eindeloos aanhoudende storm komt, of mijn eigen oeverloze vermoeidheid, of omdat het 21-02-2022 is of alles bij elkaar, hoe dan ook alles lijkt te wankelen.
Systemen zo gammel als een stapel ongelijke blokken, door een peuter op elkaar gezet, verbanden die niet te verbinden zijn, waarheden die nooit waar waren. Alles aan het vallen en scheuren, de leugens worden al zichtbaar voor ze goed en wel zijn uit gesproken. Het tempo blijft toenemen, uren tikken voorbij als zijn het minuten, waar blijft de tijd? Ik zou zweren dat de uren, de dagen en nachten, de weken en de weekenden, vroeger veel langer waren… Er zat veel meer ruimte in de tijd, veel minder dichtheid. Ik zou zweren dat alles collapsed. Niet meer om uit te houden, de onzin die maar doordendert. Is dit het? Het grote ineenstorten? Is dit hoe het er uit ziet? Ik geloof het wel… Het gaat niet eens meer om vrijheid of controle, het gaat om de terugkeer van de ziel, het einde van een zielloze wereld. De ziellozen willen bezield worden en bezielen.
Nee, niet meer hyper van kick naar kick, als lege hulzen van meer naar meer, vervuld door kortstondige afleiding.
Nee, in plaats daarvan de leegte aankijken, nemen, de pijn ervan omhelzen om dan eindelijk de ziel waar te nemen, de volheid van het Goddelijke te ervaren. Dankbaarheid over de schoonheid van de storm en de aarde, dankbaarheid over de magische pracht van wolkenvelden en zonsondergangen! Dankbaarheid voor het ritme van stampende blote voeten op de aarde, rond de warmte van een vuur! Dankbaarheid voor schoon water en frisse lucht! Dankbaarheid voor de vriendschap van een ander mens, een liefdevol hart, ergens, kloppend, in verbinding met dat van mij! En dan is het 22-02-2022 en is het stil, windstil…
Art: @verena_wild22
Meer van dit?
Lees: ‘Het vergeten weten.’
En binnenkort: ‘De geboorte van de nieuwe aarde.’