De verademing die het geeft, als er werkelijk tijd genomen kan worden elkaar te ontmoeten. Zonder woorden. De verademing, als we tegenover elkaar mogen staan of naast elkaar, zonder iets te hoeven, in stilte en in die stilte de tijd mogen nemen om onszelf en onze eindeloze gevoeligheid waar te nemen. Wat wil openen naar de ander, wat komt op stroom, wat sluit? Wat beweegt er in ons in contact met de ander? Naast de ander? Wat gebeurd er met ons hart? Onze buik? Onze seksualiteit? Wat voor gevoelens maakt de ander in ons los? Er is zoveel te observeren, zoveel te beleven, er kan zoveel in beweging komen, zoveel waar we in het leven van alle dag geen aandacht aan besteden, overheen walsen, kletsen, doen, ontwijken. De verademing, te kunnen en mogen voelen, hoe ons hart verruimd of juist verdicht, hoe onze seksuele energie gaat stromen of juist stagneert. Hoe we daar tijd voor nemen, om daarmee te zijn, daar naar te kijken, zonder direct iets te moeten, met die ander. Zonder direct iets te moeten zeggen of doen of maken. Dat ook de ander zichzelf waarneemt, dat we zo samen de tijd nemen en ons zo samen afstemmen, in stilte, heel precies voelen, wat klopt in het moment, wat wil gezegd of gedaan worden? Welke handeling is juist, op dat ene moment, met die ene mens, in die ene ontmoeting? Het gevoel van vrijheid dat dat geeft, te mogen zijn, in het moment met dat wat is, in volledige acceptatie, in relatie tot de ander.