En dan nog iets over angst. Nog steeds, de angst om afgemaakt te worden. Als we leven als vrouwen, in onze vrouwelijkheid, vanuit onze intuitie, in contact met onze baarmoeders, in contact met ons diepe innerlijke weten, in contact met onze vrouwelijke seksualiteit. In gesprek of in gebed met de magische maan, met de heilige aarde, met stenen, planten en dieren. In contact met ons magisch bewustzijn, als we pendelen, orakelen, energie lezen, licht channelen. De angst om verkettert te worden, verstoten, verraden, onthoofd of verbrand kan zomaar opeens weer opsteken. Een angst die diep in ons collectief bewustzijn huist, nog steeds, doordat we werkelijk verraden zijn, ooit, lang geleden, doordat onze cirkels uit elkaar geslagen zijn, doordat we gedood zijn, gemarteld, zelf anderen verraadden, uitgemaakt voor heksen. Die enorme doodsangst. Pas toen ik deze angst bij mezelf kon herkennen en ervaren, kon ik haar aangaan en kon ze oplossen en pas toen kon ik tevoorschijn komen en het werk open en zichtbaar de wereld in brengen. En zo gaat het nog steeds, laag voor laag, soms zo kwetsbaar en angstig en telkens een stukje dieper, een stukje vrijer, een stukje heler en steeds vaker, is het dan een groot genieten van oneindige overvloed. Een Ja, ik mag! Sterker nog, Het is tijd! Tijd om zichtbaar te worden, tijd om naar buiten te komen, in vol ornaat! In grote getale! Tijd om te verbinden en te vieren! Elkaar te herkennen, te ontmoeten, te bekrachtigen, als maanzusters, als magische wezens! Het is tijd!