15 oktober 2017 Tijdens het eerste weekend van de vrouwentraining in Nuenen. Het is een magische cirkel en we zijn lekker op dreef. Die nacht droom ik van de mannen. Ik word wakker met het woord ‘Kanonnenvlees’ in mijn hoofd. Oef, wij vrouwen zijn dan misschien verbrand om onze magische kwaliteiten, jullie mannen zijn gebruikt. Jullie kracht, jullie lichamen, om te veroveren, te verdedigen, aan te vallen. Vaak genoeg niet vrijwillig maar gedwongen, in onbekende landen, onbekende gebieden, voor onbekende mensen. Voor koningen of regeringen. Generaties jongens worden oorlogen ingestuurd als kanonnenvlees… Ook dat is collectief trauma.
Die ochtend zoek ik buiten een symbool voor de mannen, een simpele ruige stok, ik leg het op mijn altaar. Met de vrouwen in de cirkel, zing en trommel ik. We mediteren en ademen, we verbinden ons met onze buiken, baarmoeders en harten en dan met elkaar in de cirkel en met de aarde en met spirit. Dan zo zittend, hand in hand, de ogen gesloten, rond het altaar, bedanken we. Door elkaar spreken we ons uit, bedanken we voor wat de mannen ons geven en gaven, onze zonen, vaders, geliefdes, echtgenoten, de vaders van onze kinderen, onze broers en vrienden. We bedanken en huilen en bedanken en huilen. De cirkel als anker, de handen vast, elkaar steunend, is alle ruis weg, er zit niets meer tussen, we kunnen onze liefde naar de mannen volop laten stromen en voelen hoeveel we van ze houden! Dank lieve mannen!
En vanochtend als ik met mijn koffie de tuin in loop, is Ronald bezig met het opknappen van zijn sessieruimte. Wat een prachtig beeld, pure schoonheid! Wat een cadeau! Dank mannen! Dank!