Het vallen… en opgevangen worden…
Oktober 2020 Ik voel me gehavend en gewond, alsof ik terug ben gekomen uit een duizenden jaren oude oorlog. Ik heb angst gevoeld, ik heb gestreden, ik heb gezien, gedood, geleefd, beleeft, intenser dan ik ooit in mijn leven heb kunnen zien. Ik ben gevallen, dieper dan ik tot nu toe ben gevallen en ik hoop dat ik nooit meer zo diep hoef te vallen. Ik ben getriggerd door de buitenwereld, mijn grootste angsten zijn zichtbaar geworden. Eerst was er bevriezing van angst, een stukje in mij was bevroren, daarnaast ging er ook heel veel gewoon door, ik had niet in de gaten dat die bevroren angst er was. Toen ik het plotseling kon waarnemen, tijdens een van de rituelen met de vrouwen, zag ik dat dat stukje in mij, totaal verlamt was, alsof een stukje van mij het helemaal had opgegeven. En toen ik dat stukje verwelkomde en het tot leven kwam, toen kwam de woede los. De diepe oer woede. Het willen schreeuwen en strijden! Daders willen aanwijzen en molesteren! Ik was razend! Degene of datgene, die mij of ons het aandoet om ons of ik in trauma en angst te houden! En nu, uiteindelijk, kan ik zien, hoe ik mijn aller diepste eigen trauma’s en angsten heb mogen aankijken omdat ik ze geprojecteerd zag in de wereld om me heen. En op de één of andere manier (met behulp van mijn aanwezige maanzussen, mijn wijze dochter en gegronde Ronald) is het me gelukt om er doorheen te zakken! De lucht begint te klaren. Ik kan weer waarnemen hoe ik onderdeel ben van een goddelijk plan dat zich hoe dan ook ontvouwt. Ik kan weer dankbaar zijn dat een groot deel van wat mijn ziel nog diende te helen, mocht helen. Angsten en trauma’s die al heel lang ergens aan het randje van mijn bewustzijn knaagde, heb ik eindelijk helemaal kunnen doorleven, tot de pit. En zo realiseer ik me, hebben we allemaal een keus en allemaal onze weg te gaan en ieder van ons gaat daarin haar of zijn eigen weg en leert zijn of haar eigen grootste lessen. Nu meer en duidelijker en harder en onontkoombaarder dan ooit! Ja, de oer woede is heilig en levend in mij en ik ben dankbaar daarvoor! En nee, het parlement hoef ik niet meer te bestormen en wat een weelde dat ik dat verlangen wel heb ervaren. Ik voel eindelijk weer een diep vertrouwen, de wereld heeft space holders nodig! En ik had space holders nodig, in mijn val. En nu mag ik weer op de plek van de space holders gaan zitten en zo dankbaar dat anderen mijn ruimte bewaken als ik ga, als ik val. Dat is de gift van deze tijd, dat we ons niet hoeven vastklampen aan een idee of een gevoel, het komt en gaat. En wij bewegen door en ruimen op en schonen op en zo wordt de ruimte lichter en schoner en het zal zich allemaal ontvouwen. We zijn aan het shiften, aan het bewegen, door tijd en ruimte onontkoombaar, spartelend en ons vastklampend aan oud, is vernieuwing zich aan het verruimen, verbreden, overspoelen. Wat een tijden!