September 2024 Weet je…
We zijn niet allemaal gelijk.
We zijn allemaal anders.
Sterker nog, we zijn in vele opzichten tegenpolen.
En juist dat anders zijn vraagt om dat er rekening wordt gehouden met andere behoeften.
Het vrouwelijke lichaam kan bezwangerd worden, in haar groeit dan een heel nieuw leven, ze zwelt op tot onvoorstelbare proporties. Het nieuwe mensje wordt door haar voldragen. Totdat het tijd is en het baren begint. Door de heilige poort die haar bekken is, perst ze het nieuwe leven naar buiten. Alles aan haar is een groot open scheuren. Zij is de bron, haar lichaam staat in dienst van iets groots.
Zij is kanaal.
Het is de meest bijzondere initiatie die wij als vrouwen kunnen meemaken.
Vervolgens begint het zorgen en verzorgen en de borstvoeding en het huilen en troosten. Alles gaat door, zij is nog zo 1 met de nieuw geborene.
Het is bizar want het is het meest ‘normale’ wat er bestaat en tegelijkertijd het meest magische.
We zijn flink en sterk en gaan door als vrouwen.
Alsof het niks is of niks was.
Alsof we niet door een hel en/of een hemelpoort zijn gegaan. Niet zijn kapot gescheurd, ingeknipt of opengesneden.
Alsof we gewoon nog dezelfde zijn.
Alsof er niks veranderd is.
Hup! De taken wachten op ons.
En dan eerlijk gezegd…
We zullen nooit meer dezelfde zijn.
We couldn’t care less als het gaat over werk en carrière die eerste tijd… We hebben wel iets anders aan ons hoofd… aan ons lijf… aan onze borst… ons hart… in onze armen…
En nee.
Dat kan een man nooit op dezelfde manier ervaren.
Niet de hormonen, niet de brainvogue, niet het voeden, niet het baren. We hebben tijd nodig, als vrouwen. Meer tijd… om onze baby’s en de wonderbaarlijkheid er van te omarmen. En om onze tranen te huilen, van verdriet, van geluk, van woede of dankbaarheid. Tijd, om te verwerken hoe magisch we zijn.

Kunst: @spiritysol

Meer van dit?
Lees: ‘Het vergeten weten.’
En: ‘De geboorte van de nieuwe aarde.’