En er was ook nog het vrouwenfestival Lorelei 2024.

Het moment in de workshop tent, dat het niet meer stopte met regenen. Gestaag donderde het water uit de hemel. In een ononderbroken stroom. In een hoekje ligt een plas, de grond is daar volledig verzadigd. We zitten met z’n allen in het droge deel van de tjokvolle tent dat steeds kleiner wordt.
Dit keer geen cirkel maar allemaal heel dichtbij elkaar. De herrie van de regen op het tentdak kan ik gelukkig overstemmen met een microfoon.
Nu komt het er op aan.
Overgave, vertrouwen, ontspannen en gaan. Droog en warm willen we blijven en dan komt er heel lang niks en dan nog ergens een workshop en in die ruimte van niets, daar bewegen we ons.
Ik begin met de prayer, ik zing, drum, vertel en bid terwijl het water langzaam stijgt en de vrouwen op een steeds kleiner stukje schuiven.
De uitdaging is groot…zou de tent helemaal onderlopen?
Blijft er een stukje droog dat groot genoeg is?
Tegen de tijd dat ik de vrouwen wil laten bewegen, kom ik op het idee dat dat prima op blote voeten kan, door het water. Daarna voor de trancereis, die liggend het fijnst is, komt iedereen weer (half op en over elkaar) op de droge helft.
En dan komt er iemand op het idee om een grondzeil te gaan zoeken. Buiten is het regenen gestopt, ondertussen is van de halve tent de grond verzadigd en vlak voordat de vrouwen uit de trancereis komen, hebben een aantal andere vrouwen (geluidloos) het zeil neer gelegd, droge matten er overheen en kunnen we plotseling de hele tent weer gebruiken voor de oefening in groepjes van 3.
Heb ik zowaar mijn workshop kunnen geven en iedereen droog kunnen houden.
Deze momenten, zo bizar, heerlijk bekrachtigend en magisch, voor ons allemaal. Ja, iedereen is nog droog en warm en we hebben ook nog een diepe waarachtige ervaring beleefd. Dankbaar!
Ook voor Ageeth Hummeling voor het vastleggen van dit bijzondere moment in space en time.
Foto’s: @ageethhummeling